Tegenwoordig maak ik toch best aardig wat meuk, per week. Meuk als in, schetsen, doodles, tekeningen, teksten, quotes, collages, mini-dagboekjes, sketch notes, reminders, beslisbomen, foto’s-met-tekst (‘memes’?), vision boards, videootjes, ‘geschilderde tekeningen’… (schilderijen wil ik het niet noemen, te vroeg).
En dan staan ze ook nog eens overal opgeslagen. In fysieke notitieblokjes, schetsboeken, op losse vellen papier, op een canvas hier en daar. En digitaal staat er meuk (lokaal) op mijn telefoon, op mijn OneDrive, in mijn berichtenapps en waarschijnlijk ook nog wel ergens in mijn mailbox…. pfff.
En ik werd zelf een beetje chag (hippe afkorting, zie LifeofYvonne voor meer van die trendy abbrevs) van al die tekeningen overal.
(het hele nut van die hippe afkorting is nu dus volledig onderuit gehaald door die uitleg van twee zinnen)
(maar we doen het ook niet voor de efficiëntie, we doen het om hip te zijn)
"Ik werd een beetje chag van die tekeningen overal."
Een paar weken geleden ben ik met een vriend – engineer – al even gaan zitten voor Het Probleem. Heel empathisch luisterde hij mijn creatieve-meuk-crisisverhaal aan. En heel behulpzaam vertelde hij mij over een soort flowchart die hij vaker gebruikt, die zou kunnen helpen bij mijn chaos. Een flowchart die ik ter plekke heb getekend; het zogenaamde SIPOC-model. Voor de engineering-intimi onder ons.
Tijdens het gesprek hebben we nog het een en ander bijgesteld. Vandaar al het gestreep en gekras. Kwam mogelijk omdat hij dit model al even niet meer had gebruikt. Of we werden afgeleid door de wijn en de chicken wings. Wie zal het zeggen.
In deze visual notes (zal ik het maar noemen) zie je direct zijn visie erbij verschijnen. “PROCESS COMPLETED, BUT ‘SYSTEM’ AVOIDED. Ik ben sterker dan het proces.” Met een smiley erbij. Die moest ik per se erbij tekenen, van hem. Ik denk dat hij goed inschatte dat ik nogal eens de neiging kan hebben om processen Te Goed Te Willen Volgen. En dan het plezier er een beetje in verlies. Prachtig toch. Van je vrienden moet je het hebben. Maar dan echt.
Either way, de gedachten over meer structuur in mijn proces heb ik even laten marineren in mijn hoofd. Een té strak gestructureerd proces voelt niet goed. De kern is ten slotte nieuwsgierigheid, creativiteit, en… vrijheid! In die zin wil ik toch een beetje mijn neus kunnen volgen. Maar ik wil het óók een beetje terug kunnen vinden allemaal, later. En ik wil dingen op een leuke manier kunnen publiceren. Op mijn site, op de ‘Gram, etc. Daarvoor is toch iets van een structuur nodig.
"Het moet toch ook te publiceren zijn op de 'Gram..."
Nu, weer wat maandjes later, heb ik een nieuw plan dat goed voelt. Dat me actually leuk lijkt. Ik beperk de ‘structuur’ tot:
- Vastleggen wat ik doe, in de zin van: wat ik maak. In brede zin. Veel foto’s maken dus. En soms video’s – vooral van mijn tekenproces.
- Deze foto’s en video’s wekelijks uploaden naar mijn OneDrive, en direct een schifting maken per categorie. Zo krijg ik dus mappen met weeknummers, die – zonder censuur – laten zien wat ik allemaal heb geproduceerd die week.
- Na het upload-moment kijk ik al die foto’s en video’s na. En selecteer ik de beelden die naar een blog / nieuwsbrief mogen van mij. En die slinger ik dan de www.wereld in.
Zo kan ik nog steeds allllles maken wat ik wil. Lekker met gevoel en lijf, en zonder hoofd. Wordt de vrijheid die ik juist zo heerlijk vind in het maken niet beperkt. Maar heb ik wel snel een overzicht als ik iets in een nieuwsbrief wil gooien. Als mijn hoofd weer even ‘aan’ mag.
En zo hebben we meteen per ongeluk de eerste blog slash nieuwsbrief. Veel teveel tekst, natuurlijk. Ik gok dat alleen mede-van-huis-uit-historici dit hele verhaal zullen lezen. Omdat die types nu eenmaal gewend zijn aan enorme lappen tekst verslinden. Maar de rest [de normale mensen] heeft ongetwijfeld snel doorgescrold en alleen wat plaatjes bekeken. Ook goed! You do you, girlfriend!
P.s. wat vind je van mijn eigen ‘block quotes’ in deze blog? Bloedirritant, ja toch?? 😀